25

25...

25...

25...

25...

25...

خیلی بی معرفتی بابت تموم حرفایی که زدی و پاش نموندی، نمی گم دروغ گفتی یا راست. نمی دونم گاهی آدم یه زری تو لحظه میزنه و میگذره ولی تو یه زر نزدی دو تام نزدی اونقد گفتی که دلم رفت رفت و من نفهمیدم کجا رفت. نفهمیدم کدوم گوری چون تو رو ندیدم که کدوم گوری غیبت زد آقای صاد، آقای صادِ بی معرفت دوست ندارم سختی بهت برسه دوست ندارم غمی تو زندگی سراغت بیاد اما فک نمی کردم اینطوری دلِ منو بزنی بشکونی له کنی داغون کنی آخه چه فرقی داشت واسه تو که من یا هر خرِ دیگه ای که خرِ دیگه اینطوری که من تا قبلِ تو چار ماه و بعدِ تو دو ماه و سر جمع شیش ماه درگیر تو اسیر تو زبونم لال عاشق تو بودم، احتمالن نبوده که اگه بوده، بدا به حالش... وای به حالش... هر روزم ترکیبی از تمام عواطفیه که فکر می کنم توی یه بشر باید باشه خوشحال میشم که نیستی عصبانی میشم که موافق بودی تلخ میشم غمگین میشم دلتنگ میشم و برای تو چه فرقی داره؟ من یه اسمم توی لیستِ کذایی ای که کتبی نباشه تو سرت هست. نگو نیست. میدونم هست... آقایِ صاد دلم از دستت شکسته من آدمِ ضعیفی نبودم چطور شدی نقطه ضعفم نمیفهمم... 25...ادامه مطلب

آقای صادِ عزیزم...! این روزها خودم خودمو خیلی یادِ روزایِ بعد از خانومِ صاد مینداخت برای هولدن. جالبه که تو آقای صادِ منی و اون خانوم صادِ اون...!! و هر دوش یه جورایی به بدی، به سختی ختم شد. دروغه بگم منتظر نیستم. دروغ بدی هم هست هر بار که صفحه ی لعنتی تلگرامم رو باز می کنم، منتظرم عکسِ تو رو ببینم با یه عدد سبز جلوش! (راستی!!! عکسِ جدید تلگرامت چقد لاغر شده! این همه جیم رفتن و بدو بدو جواب داد فکر کنم...) صفحه ی اینستاگرامت رو هم که بستی و چیزی تو دستم نیست... بگذریم از این غرغرای شخصی! این روزا دارم فک می کنم که چقد سکوتِ یه آدمِ غمگین خطرناک تر، و تلخ تره. روزای قبل داد میزدم، جیغ میزدم، از نبودنت پقی میزدم زیر گریه. و اطرافیان گوش میدادن، مهربانانه، صمیمانه... ولی این روزا دیگه وقتِ گذشتنه و متاسفانه من هنوز نگذشتم چیزی اگه بگم اطرافیانم چشماشونو میچرخونن، چیزی نمی گن، ولی میدونم که دیگه حوصله شون سر رفته پس منم میشینم اینجا تو سکوت، تظاهر می کنم خوب شدم، که تموم شده و این صفحه ی لعنتی رو هی نگاه می کنم و  هیچ خبری نیست... 25...ادامه مطلب

25...

بچه که بودیم، تو دبستان چرخه ی مضحکی رو پای تخته می کشیدن، میگفتن بش چرخه ی آب. از هرجاش نگاه کنی درسته، از هر جاش ببینی اولشه، از هر جاش نگاه کنی تهشه. اما این درست نیست، در خیلی از موارد. لا اقل در مورد این استعاره یی که بخوام به کار بگیرم، بیشتر شکل یه مربع کج و معوجه، که دل آدم به حالش میسوزه. بدجور میسوزه. بخار اولاش بودیا! ولی نبودی. نمیشد دیدت، میرفتم این ور، میرفتم اون ور. هر از چندی هم میومدی دیده میشدی. کنارت میشد نشست، اتفاقی میشد پای آدم بخوره به پات، دست آدم به دستت. ولی بودنت تو اون بودنه نبود. میدونی؟ تو نبودنت بود اتفاقن. وقتایی که صب از خواب پا میشدم و طبق عادت غمگین خودم تصور می کردم جالب تر از اونی ام که واقعن هستم و توی اون جالبیت خودم برای تو آواز میخوندم، با تو میخندیدم، با تو راه میرفتم. نبودی ولی بودی... نبودی ولی ازت میگفتم به هر کی که دستم میرسید. عکستو نشون میدادم و میگفتم ببینینش... من این آدمو میشناسم. آهنگی که انگاری دوست داشتی رو از صبح تا شب گوش میدادم و گووووش میدادم و گوووووش میدادم تا دیگه همه کلافه شن بگن اه خفه ش کن اون لعنتیو! خفه ش می کردم و صداهه 25...ادامه مطلب

25...